Córki Bożej Miłości, Zgromadzenie Córek Bożej Miłości, łac. Congregatio Filiarum Divinae Caritatis – żeńskie zgromadzenie zakonne założone w 1868 roku w Wiedniu przez Franciszkę Lechner, działające współcześnie w 18 krajach na 4 kontynentach. Do zgromadzenia należy ponad 1200 sióstr, w tym ponad 200 pracuje w polskich placówkach[1].
Zgromadzenie Córek Bożej Miłości powstało jako realizacja pragnienia założycielki – Franciszki Lechner, do służenia innym. Już znacznie wcześniej zanim założyła zgromadzenie prowadziła życie zakonne, a przebywając w Zgromadzeniu Ubogich Sióstr Szkolnych De Notre Dame w Monachium skupiała swą uwagę na pomocy potrzebującym. W 1865 roku podjęła w Szwajcarii współpracę z ks. Johannem Fidelem De Pozzo, mającą na celu utworzenie stowarzyszenia dobroczynnego. Ostatecznie jednak w 1868 roku założyła zgromadzenie zakonne obierając dla niego regułę św. Augustyna[2][3].
Działalność zgromadzenia ukierunkowana była na pracę charytatywno-wychowawczą. Siostry ze zgromadzenia opiekowały się głównie zagrożoną młodzieżą żeńską przybywającą ze wsi do wielkich miast w poszukiwaniu pracy. W odpowiedzi na ówczesne potrzeby społeczne w zgromadzeniu otwierane były tak zwane Zakłady lub Instytuty Marii, w których dziewczęta były bezpłatnie przygotowywane do zawodu służącej. Założycielka zgromadzenia swą wielką gorliwością apostolską otaczała również sieroty i ubogich[3].
Szczególne miejsce w pracy zgromadzenia miało również nauczanie i wychowywanie dzieci i młodzieży na poziomie elementarnym i średnim. Ten ważny kierunek działalności zgromadzenia (będący również kierunkiem życia Matki Franciszki) wyrażony był w haśle: „Wszystko dla Boga, dla biednych, dla naszego Zgromadzenia”[2].
Działalność zgromadzenia do śmierci Matki Franciszki obejmowała w zasadzie teren ówczesnych Austro-Węgier. Domy Zgromadzenia powstawały na terenach współczesnych Węgier, Austrii, Czech, Słowacji, Bośni oraz Polski. Dopiero od roku 1913 zaczęły powstawać placówki w Stanach Zjednoczonych i w Anglii, a w 1920 roku utworzono pierwszy dom w Brazylii. W 1919 roku doszło do pierwszego podziału zgromadzenia na prowincje[3].
Zasady życia zakonnego[edytuj kod]
Zgodnie z intencją założycielki siostry żyją zgodnie z regułą św. Augustyna. Misją zgromadzenia jest unaocznianie miłości Bożej przez życie zakonne i pracę. Oznacza to bezinteresowną, wielkoduszną miłość bliźniego oraz niesienie pomocy potrzebującym[1].
Zgromadzenie szczególnym kultem obdarza Trójcę Przenajświętszą, Eucharystię oraz wizerunek Maryi Matki Trzykroć Przedziwnej[2].
Działalność[edytuj kod]
Obecnie Zgromadzenie Córek Bożej Miłości prowadzi działalność zainicjowaną przez założycielkę. Oprócz tego prowadzona jest także działalność pastoralna i misyjna. Zakonnice włączają się w pracę parafialną jako kancelistki, zakrystianki, organistki, bibliotekarki, katechetki, organizują rekolekcje, dni skupienia, posługują w duszpasterstwie powołań, w instytucjach kościelnych, w sanktuariach[3].
Obecnie ponad 1200 Córek Bożej Miłości pracuje: w Austrii, Albanii, Anglii, Ameryce Północnej, Boliwii, Bośni i Hercegowinie, Brazylii, Czechach, Chorwacji, Niemczech, Polsce, Słowacji, Kosowie, Ugandzie, Ekwadorze, Szwajcarii, Włoszech i na Węgrzech. W Polsce jest ich ponad 200 skupionych w 17 domach zakonnych. Ponadto siostry z polskiej prowincji pracują w 9 placówkach poza Polską, między innymi w Niemczech, Włoszech, na Ukrainie i w Ugandzie[3].
Działalność zgromadzenia ukierunkowana była na pracę charytatywno-wychowawczą. Siostry ze zgromadzenia opiekowały się głównie zagrożoną młodzieżą żeńską przybywającą ze wsi do wielkich miast w poszukiwaniu pracy. W odpowiedzi na ówczesne potrzeby społeczne w zgromadzeniu otwierane były tak zwane Zakłady lub Instytuty Marii, w których dziewczęta były bezpłatnie przygotowywane do zawodu służącej. Założycielka zgromadzenia swą wielką gorliwością apostolską otaczała również sieroty i ubogich[3].
Szczególne miejsce w pracy zgromadzenia miało również nauczanie i wychowywanie dzieci i młodzieży na poziomie elementarnym i średnim. Ten ważny kierunek działalności zgromadzenia (będący również kierunkiem życia Matki Franciszki) wyrażony był w haśle: „Wszystko dla Boga, dla biednych, dla naszego Zgromadzenia”[2].
Działalność zgromadzenia do śmierci Matki Franciszki obejmowała w zasadzie teren ówczesnych Austro-Węgier. Domy Zgromadzenia powstawały na terenach współczesnych Węgier, Austrii, Czech, Słowacji, Bośni oraz Polski. Dopiero od roku 1913 zaczęły powstawać placówki w Stanach Zjednoczonych i w Anglii, a w 1920 roku utworzono pierwszy dom w Brazylii. W 1919 roku doszło do pierwszego podziału zgromadzenia na prowincje[3].
Zasady życia zakonnego[edytuj kod]
Zgodnie z intencją założycielki siostry żyją zgodnie z regułą św. Augustyna. Misją zgromadzenia jest unaocznianie miłości Bożej przez życie zakonne i pracę. Oznacza to bezinteresowną, wielkoduszną miłość bliźniego oraz niesienie pomocy potrzebującym[1].
Zgromadzenie szczególnym kultem obdarza Trójcę Przenajświętszą, Eucharystię oraz wizerunek Maryi Matki Trzykroć Przedziwnej[2].
Działalność[edytuj kod]
Obecnie Zgromadzenie Córek Bożej Miłości prowadzi działalność zainicjowaną przez założycielkę. Oprócz tego prowadzona jest także działalność pastoralna i misyjna. Zakonnice włączają się w pracę parafialną jako kancelistki, zakrystianki, organistki, bibliotekarki, katechetki, organizują rekolekcje, dni skupienia, posługują w duszpasterstwie powołań, w instytucjach kościelnych, w sanktuariach[3].
Obecnie ponad 1200 Córek Bożej Miłości pracuje: w Austrii, Albanii, Anglii, Ameryce Północnej, Boliwii, Bośni i Hercegowinie, Brazylii, Czechach, Chorwacji, Niemczech, Polsce, Słowacji, Kosowie, Ugandzie, Ekwadorze, Szwajcarii, Włoszech i na Węgrzech. W Polsce jest ich ponad 200 skupionych w 17 domach zakonnych. Ponadto siostry z polskiej prowincji pracują w 9 placówkach poza Polską, między innymi w Niemczech, Włoszech, na Ukrainie i w Ugandzie[3].
